Bo przecież, przecież idę na spotkanie Pana

Codziennie trochę umieramy dla świata

dlatego, kiedy Pan pocałunkiem zamknie me oczy

białą różę wpleć mi, w rude lub srebrne, włosy

bo przecież, przecież idę na spotkanie Pana

I niech ręka ci zadrży nad czarną krempliną

bez wglądu na to, czy skóra ma gładka,

czy wstążką zmarszczek opasana

nałóż mi sukienkę pełną kwiatów łąki

bo przecież, przecież idę na spotkanie Pana

I niech nikt nie mówi o miłości

bo jest czas siania i zbierania

do serca mi przytul krzyż mój najdroższy

bo przecież, przecież idę na spotkanie Pana.

Kiedy requiem ciszy przetnie zapach róż

(plastiki zostaw w domu)

niech się kadzidłem rozniesie

pieśń uwielbienia imienia Oblubieńca

bo przecież, przecież idę na spotkanie Pana.